insanın çocukluğu
uykuyu bölen tren sesi
her sabah başka bir çocuk
dönüp gelir yıkıntılar içinde
hazine olmaya
dağılır avucunun ortasındaki
bir damla su. döner gider
hiç görmediğini aramaya
ömürdür bu haller
kim bozdu aldanıştaki o uyumu
ama biz hangi kopuk halkanın
sancısını çekmekteyiz?
benim ağız dolusu küfürlerim yok
karnını deşmek arzusuyla kıvrandığım
düşmanlarım yok dışımda
anlaşılmaz bir yalnızlık olur
her şeyi anlayan
insan zıttıyla özgür
