kuşlar diyorum kuşlar!
lacivert göğümün şiiri, aşkı iksirinden öptüğüm.
kimliği bilinmedik dağların anı defterinden
kalkıp konsalar sözün kısasına
taş duvarları oyan aynalarda
masalları dile gelir saklı bahçelerin.
düştüğümüz gayya kuyusunda
gecenin rahminden bir ay perisi
-ayakları ufarak, kalbi kocaman-
odalar dolusu tenhaların saçlarına
uyum karıştırsa yıldızlardan
tenhalar ki boynumuzda sarmaşık…
acıyı doğuran yamacın kuytusunda
sığınak ararken durulmayan sular,
nuh’dan kalma tufan oylamada yeryüzü
ışkınlanmasın diye d/alları kavislerdeki bozkırların
zulme diz çökmüş harita,
kayıp suret!
b/ağbanı olmuş bilmem hangi b/ağın
kardeş, deşiyor kar/deşin kuyusunu
- herkesin kuyusu, kalbinin d/erinliği kadardır-
ağuyla yıkanan hayatın sundurmasında
düşleri bile ağlamaklı çocukların.
kuşlar diyorum kuşlar!
dehlizi kanırtan kör bıçağın tentesinde
sus payına boyun eğerse bu rüzgar
doruğunu derine gömsün ağıtların
ağıtlar ki volkanlarca yanık dilimizde…
