Günümüzde, edebiyat ve sanatla ilgili olan herkes, eğer bir de internet kullanıcısı ise, (farkında bile olmadan) sanal ya da gerçek arkadaşlarıyla paylaştığı, kendisine özel “face book” sayfasında, hem (okuyup duyurmak istediği) farklı yazarların yapıtlarından altı çizilmiş bölümleri, hem kendisine ait yapıtları, hem de tüm bunları süslemek için kullandığı görsel malzemeyi kullanarak, kendisine ait bir edebiyat ve düşünce dergisi yayımlamakta.
Ancak söz ettiğim bu“face book” dergisinin, içinde yaşanılan ülkenin ve dünyanın güncel ekonomik/politik yapısı ve kişinin günlük ruhsal durumuna bağlı olarak yaşanan, isyanlar, itirazlar, bunalımlar, sevinçler, iç dökmelerle birlikte, güncel dedikodular, karikatürler ve müzik paylaşımları ile ismine “bireysel dünya güncesi” de diyebileceğimiz bir günlük gazeteye de dönüştüğü gözlenmekte bazen.
Görünen o ki, başını, öncelikle var olan edebiyat dergilerinde istedikleri an ve biçimde yer alamayanların çektiği ve seslerini duyurmak için de oldukça geçerli bir çare olarak gördükleri “internet dergiciliği”, ismine “iletişim çağı” denilen ama pek de insanî olmayan bu “kapitalist uygarlık” çağında, insanın, giderek yoğunlaşan yalnızlaşmasının ve farklı biçimde yeniden çoğalmasının bir ürünü olarak ortaya çıkmakta.
Günümüzde, internet dergiciliğinin basılı dergicilik üzerindeki en büyük etkisi basım sürecinde yaşandı/yaşanıyor. İçerik açısından dolu ama özensiz baskılı dergiler, yerlerini, içeriği dolu, baskıları özenli dergilere bırakmış bulunmakta ve sayfalarını genç/yetenekli yazarlara açmadan edememekteler. Bu da, militan fanzin ve internet dergiciliğinin önemli bir başarısı kanımca. Çünkü: sanal ortamda ve fotokopi sürecinde kıyasıya sınanan ürünler, kalıcı ve basılı dergilere daha başı dik ve olgun ulaşmakta artık. Bunlar olumlu yanlar.
Olumsuzluklara gelince;
Birinci olasılık: her isteyen edebiyat meraklısının kendi internet dergisini kurarak kendi imparatorluğunu ve iktidarını ilan ettiğini sanma olasılığıdır. Bu yanılsama, kişiyi her yazdığının biricik ve ulaşılmaz olduğu saplantısına götürebilir ki; bu da oldukça berbat bir durumdur hedefi “gerçek bir edebiyatçı olmak” olan kişi için; çünkü böyle bir süreç, mutsuzluk ve doyumsuzlukla sonuçlanacak ve onarılmaz kişilik bozulmalarına yol açabilecektir.
İkinci olasılık: özveriyle harcanan emeklerin sadece sanal ortamda kalıp basılı bir şekilde geleceğe kalamamasıdır (gerçi bu tehlikeli olasılık, düzenlenen her sayının basılı bir örneğinin de oluşturulması ve arşivlenmesiyle bertaraf edilebilir kanımca.)
Üçüncü olasılık: diğer sanat ürünlerinde olduğu gibi, edebiyat ürünlerinin serbest dolaşıma açılmasını sağlaması, dolayısıyla da bunun getireceği taklit etme ve aşırma duygularını ve emek hırsızlığını arttırmasıdır.
