Ç A
Ğ C A
Dağınık
zamanlara bölünüyorum gün ortalarında
Sonra
yasak sorularına el koyuyorum dünyanın
Sonra
kişi dünyamı çözümlüyorum
Işımaklı
bir çağa yükleniyorum evrence
Yorgunlarım
usulca gevşiyor güneşe karşı
Tutkun
bir sevgi doğruluyor yüreğimden
Bir taze
sevinç asılıyor ellerime
Yalanım
Ama
gerçeğe takılı tüm düşlerim
Bir dizi
masal tükendi dağ doruklarında rüzgârla birlik
Sırı
çıkmış aynalar yitirdi
Guruca
açılan gözlerini
Şimdi
çağcıl bir mevsim uyanıyor gözlerime
En insan
vaktimde ölüme isyan ediyorum
Uçurtmasız
da seviyorum gökcek mavilikleri
Görünüşü
güzel diye sığınmıyorum insanlara
Ben bir
tutam sıcak insanlıkla da doyuyorum
Siyahca
bir gün bölümü ipe vuruldu ben gördüm
Gördük
hepten o saklanmış renklerimizi
Karşı
durmalar mı bu insanlığıma ne
Kim?
(Meltem Dergisi /
Kasam 1967 Sayı:1)
