gün bitti, akşam
yağmurun ıslak dudaklarına
bir öpüş gibi indi
giyindi tülden giysilerini dünya
ağaçlarda fısıltılar
yapraklarda veda hüznü
üzgün bekledim seni
gövdemin ağrıyan sokaklarında
akşamın yorgun göğsüne
dayayarak başımı
yolları adımladım
soluk bir camın geçirgen tünelinde
kalbim, sarp kayaların ıssızlığında
yağmurun gölgesini bekleyen ardıç
akşamın kızıl bakışlarına
çizilmiş sureti bozkır çağının
bir ömrün kararan ufuklarında
sorular bitti, yiten akşamla
deniz diplerinden avuçlarımla
sana getirdiğim tuz
eridi
ve dindi kalbimde durmadan esen rüzgâr
tarumar bir bahçeyim şimdi
söyle sesinin dikenlerine
zamanın gülü soldu
yağ tükendi gecenin kandilinde
aysız geceyi bağışlıyorum
ve seni hiçbir zaman…
