Suya sırrı üfledim
Geceye sûr’u serdim
Hayat ölüm kadar yakınken
gökyüzüne
Bir şiiri daha da sevdim.
Akşamdı…
Zaman ve mekanı reddetmiş
iki sözcük
Evlerin pencerelerine
konardı.
Ve derdi sevgili.
Bu pencerelerde hangi
umutların yanıp söndüğünü bilmek isterdim
Kiminde oğul özlemi, belki
birinde yeni doğan bir makamın nihavend izleri.
Kimi evlerde denizler
ormanlar görürdük, kiminde yaşlı bir papirüsün bağrına saplanmış
Ayrılık soneleri…
Ruhum
Kalem yaratıldığı günden
beri harflerden aşkı bölylesine içli seçmemişti
Kasırgalar üşüyen bir
yaprağın göğsüne
Bu denli naif
işlenmemişti.
Dedim sevgili…
Sırra seni üfledim ve
dağıldı yıldızlar
Artık bu şehir,
İntihardan çok yaşamın
keşfedildiği tutkulu bir ironi…
Şimdi aşk sevilmeli
Şimdi aşk sevilmeli…
