Zeynep’e
umutsuzca çaldı zil
kapı mıydı, telefon mu hiç bilmiyorum
uzun uzun inledi susmadan önce
Zeynep orda sanmıştım
belki orda, uyumuştu, yorgundu
belki sokakta
yere düşüp erimesinler diye
kar taneleri topluyordu saçlarıyla
biliyorum, beni unutmamıştı
yaralı iki ruhtu buluşan
hüznü gözbebeklerinde taşıyan
iki şair, iki kadın, Türkiyeli
iki deli yalnızlık
konuşmadan, bilmeden anlamıştı
Zeynep,hayatın kırık dalı
kocaman kederli gözler
bayramlık entari, çocuk, ihtiyar
kız kardeş, yılların ötesinden
hiç ablam olmadı ki benim
ama işte Zeynep var dünyanın bir yerinde
artık kapımı kilitlemiyorum
uzun uzun bakıyorum denize
papatyaları daha çok seviyorum
karşılaşsak yeniden bir yerlerde
yine sussak
ne verebilirim ona
kederlerimden başka
hayatım benim olmadı ki hiç.
uzun bir yol, otobüs, mercimek çorbası
telaşla dokunup terk eden ışıklar
ya da o uzak şehir, kaybolmaktan korktuğum
şimdi kalkıp gara gitsem
Zeynep desem
götürür mü trenler?
